JESIENNE SPOTKANIE Z BIESZCZDAMI
Zarząd OW Związku Emerytów i Rencistów Pożarnictwa RP w Rzeszowie w dniu 12.10.2023 r. zorganizował jednodniową wycieczkę w Bieszczady. Mottem przewodnim wycieczki było pożegnanie lata i przywitanie jesieni.
Pogoda jak na tą porę roku dopisała, chociaż czasem dało się odczuć silniejszy powiew wiatru, co w konsekwencji uniemożliwiło nam zrealizowanie drugiego punktu planu wycieczki, którym był przejazd Koleją Gondolową nad Zaporą w Solinie.
Pierwszym punktem programu naszej wycieczki był przejazd Kolejką Bieszczadzką na trasie Majdan – Balnica – Majdan. Czas przejazdu malowniczymi terenami Bieszczad trwał 2 godziny z przerwą w Balnicy, podczas której uczestnicy wycieczki mieli okazję posmakować tradycyjnych, regionalnych wyrobów gastronomicznych oraz przepysznych słodyczy. Trasa kolejki o długości 20 km wiedzie przez dziewicze tereny leśne oraz opuszczone i wysiedlone w okresie powojennym wsie Żubracze, Solinka oraz Balnica. Jest to najwyżej położona kolej wąskotorowa w Polsce. Odkryte po bokach wagoniki dodają splendoru i zapewniają niezapomnianych doznań podczas przejazdu. Dzięki uprzejmości kierownika kolejki nasza grupa otrzymała rabat na bilety oraz specjalnie zarezerwowany wagonik.
Po przejeździe udaliśmy się do Soliny gdzie zwiedzieliśmy zaporę oraz widoczną z zapory część Jeziora Solińskiego. Jezioro to jest zbiornikiem retencyjnym o powierzchni około 2200 ha, pojemności 500 000 000 m3, długości 26,6 km, długość lini brzegowej 166km oraz głębokości przy zaporze wynoszącej 60 m. Głównymi rzekami zasilającymi Jezioro Solińskie jest rzeka San i rzeka Solinka oraz ich mniejsze dopływy. Podczas napełniania zbiornika w przeszłości zatopione zostały wsie Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt oraz duża część Wołkowyi. Budowę zapory w Solinie rozpoczęto w 1964 r. i oddano do użytku 20 lipca 1968 r. Zapora w Solinie, która ma 82 m wysokości i 664 m długości, jest najwyższą w Polsce. Poniżej zapory znajduje się elektrownia wodna o mocy 200 MW.
W ramach rekompensaty za nieczynną z powodu silnego wiatru kolejkę gondolową udaliśmy się do Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku gdzie czekała na nas Pani przewodniczka, która oprowadziła Nas po największym muzeum skansenowskim w Europie. Na 38 hektarach terenu skansenu znajduje się 180 obiektów budownictwa ludowego. Muzeum prezentuje kulturę ludową pogranicza na obszarze pogórzy oraz wschodniej części polskich Karpat, Bieszczad oraz Beskidu Niskiego. Są to tereny, które do lat czterdziestych zamieszkane były przez kilka grup etnograficznych, z których Pogórzanie są grupą polską, natomiast Bojkowie, Łemkowie i Zamieszańcy są grupami ruskimi. Prezentacja dorobku kultury materialnej poszczególnych grup etnograficznych tj. Pogórzan, Dolinian, Łemków i Bojków eksponowana jest w oddzielnych sektorach, każda stosownie do ukształtowania terenów jaki kiedyś zamieszkiwała. W skansenie zostały odtworzone typowe układy zabudowy wsi i zagospodarowania zagród. Do najliczniejszych grup obiektów należą budynki mieszkalne oraz budynki mieszkalno-gospodarcze. Znajdują się tu również piękne obiekty sakralne, budynki użyteczności publicznej, m.in. szkoły, plebanie, dworki oraz remizy strażackie. W 2012 roku otwarty został dla zwiedzających zrekonstruowany Galicyjski Rynek, który jest rekonstrukcją małego podkarpackiego miasteczka z II połowy XIX w. i początków XX w. Na terenie rynku znajduje się 28 obiektów drewnianych, budynki mieszkalne, budynek piekarni, sklep kolonialny, apteka, Urząd Gminy, Urząd Pocztowy, karczma, kręgielnia, domy żydowskie, dom woźnicy, szewc, remiza, studnia oraz synagoga.
Po dwugodzinnym spacerze udaliśmy się na wspólny obiad. Serdecznie dziękuję wszystkim uczestnikom wycieczki za niezwykłe zdyscyplinowanie i przemiłą atmosferę podczas naszego wspólnego wyjazdu. Dla takich chwil warto żyć …
Pozdrawiam wszystkich i zapraszam na kolejny, tym razem wiosenny wyjazd!
Wiesław Zagórski
